FairyTale- A True Story

By call me cherry - May 28, 2017

Sebelum ni flash back dekat Twitter, Nsyerina. Tapi macam bosan mesti korang pening nak baca sebab thread panjang sangat. so, macam beralih dekat sini pulak. Kalau orang perasan korang akan pergi link ni. Tapi ni pasal kehidupan zaman kopi pahit masih lagi terasa manih. 

'Success over the horizon'


So, memang ai rindu atok. Atok janji nak kasi sesuatu lepas aku dapat straight A. Tapi tak sempat. Tapi aku tak boleh sedih waktu hari dia senyum. Aku tak boleh menangis depan orang yang aku sayang. Kalau aku menangis, maknanya aku dah rasa very low. Kalau aku salah, aku sanggup minta maaf dulu. Aku berdoa semoga aku tak merangkak cari korang dekat Mahsyar nanti. Itu je. Tapi aku takkan explain apa salah korang. Aku sanggup jadi fake suka dekat perangai korang sebab aku tahu kalau aku tak suka orang, maknanya itu masalah diri aku sendiri. Korang takda masalah dengan aku pun. Kalau aku tak puas hati dan tertunjuk, itu mungkin limit fake aku. Biar korang nampak aku jahat. Takda masalah. 

Form 1, aku pergi SBP. seronok gak setahun merepek dekat SBP ni. Belajar bahasa Jepun. Aku bukan macam kawan-kawan lain rajin bangun pukui 2 pagi semata-mata nak hafal katakana. So, hari-hari sensei buat quiz. Hari-hari aku dapat 3/20, 5/20. Duduklah depan sensei nangis-nangis. belum masuk waktu mate lagi. Tak siap kerja jugak. Tapi kali ni ada geng. Rajin stay up nak buat kemahiran hidup je. Sebab cikgu dia best. Aku stay pukul 2 sambil makan maggie sebab buat nota cantik-cantik. Bukan latihan pun. Sebab aku selalu kene puji nota cantik. Cikgu Noh. Dia ada banyak CD untuk pawagan sabtu kitaorang. Perangai dia hipster. Dah 11 tahun. Cepatnya masa berlalu. Sampai limit aku rasa tak mampu berdepan sensei garang, aku stop SBP. bulan 8 macam tu pergi sekolah harian. 

Tahun depannya pindah lagi dekat Kota Damansara. Kali ni bukan sebab sensei ke apa ke. werk. Aku ada 2 bff dekat sini. tak sampai 3 bulan aku jadi pengawas percubaan lagi. Orang percayakan aku sebab muka innocent ke apa? Bertanggungjawabkah? Mungkin. Hari-hari balik sekolah jalan kaki. Selalu terserempak crush lagi. Dia ni mix kot atau cina ke. Putih mengalahkan perempuan. Tinggi. Senpai gila. Bff aku pun crush jugak dekat dia ni. Zaman aku kat KD ni pun macam zaman dulu-dulu. Mintak biodata senior pastu contact guna nokia 3310.  Masalahnya, nokia tu mak aku punya. Kiki. Waktu ni Qaisara lahir. Aku basuh berak dia daripada hijau, kuning sampai hitam. Waktu kat KD, aku belajar terima hakikat, rantai leher yang sejak kecik mak aku beli dah hilang sebab scammer. Aku belajar cara berseronok guna lagu To the Left, Beyonce yang jadi lagu fav sepanjang zaman aku. Aku menari-nari sampai bergegar tingkat bawah dengan Diana. Aku belajar terima hakikat aku dikelilingi jutawan dan jelitawan. Aku pergi kedai sewa cd dengan 3 ketul lagi ni beli cerita Bridge to Terabithia, beli kek Garfield, pergi speed mart. Jalan-jalan setiap petang sampai muntah. Dan hakikatnya aku rindu nak muntah lagi. Kami menikmati zaman seronok sebelum pergi ke zaman yang menyesakkan hati.  Bulan puasa rotate sardin pedas auntie indon, bergedil, otak-otak dengan lauk uncle van putih. Setahun je kot. Setahun je untuk cipta memori. Tak susah. 

Bersambung....

Yang benar.
love. :*

  • Share:

You Might Also Like

0 daun pandan